Adwentem nazywany jest okres radosnego oczekiwania na narodziny zapowiadanego Mesjasza, dzisiaj również czas oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa w czasie ostatecznym.
Wprawdzie śpiewamy w znanej pieśni „W czasie smutnym, adwentowym”, ale smutek ten wynika z faktu, że jeszcze jesteśmy pogrążeni w mroku, być może własnej niewiary w zapowiadane przyjście Jezusa, może w mroku osobistych grzechów i niedoskonałości. My już wierzymy, ale nasza dusza jest jeszcze ciemna, z powodu licznych naszych przywar, w czasie adwentowym powinniśmy ją szybko wybielić przez poprawę naszego życia.
Czas adwentowy stał się początkiem Roku Liturgicznego w Kościele, dlatego, że nawiązuje do najważniejszych wydarzeń teologicznych, do świętego Jana Chrzciciela, który nawołuje ludzkość do pokuty i doskonalenia się w czynieniu dobra, ponieważ obiecany Zbawiciel jest już blisko i bezpośrednio do Maryi, której Anioł obwieszcza, że pocznie i porodzi Syna Bożego. Ma charakter pokutny, ponieważ musimy się przygotować na przyjście Zbawiciela, tego, który jest miłością. Najważniejsze w tym przygotowaniu jest pozbycie się własnego egoizmu i innych przywar. W tym czasie nie urządzamy hucznych zabaw, pościmy sumienniej, niektórzy nie tylko w piątki ale środy i soboty albo poniedziałki tak jak poszczą karmelitanki bose. Poszczą tak przez okres od niedzieli najbliższej, która przypada w okolicach 30 listopada na świętego Andrzeja Apostoła, do wigilii Bożego Narodzenia która przypada 24 grudnia.
By bardziej zbliżyć się do drugiego człowieka i Boga
W czasie Adwentu powinniśmy też być bardziej wyczuleni na potrzeby naszych biedniejszych braci. Jałmużna to jeden ze sposobów praktykowania miłości bliźniego. Rozwojowi duchowemu służą również post, pokuta i modlitwa. Najważniejszymi znakami Adwentu są msze święte roratnie, rozpoczynające się rano, zwykle o godzinie, 6.00 lub 7.00,. W antyfonie na wejście słyszymy modlitwę proroka Izajasza, w której błaga on Boga o szybkie przyjście Zbawiciela. Na to nabożeństwo przygotowuje się lampiony, które oświecają drogę, a później wnętrze świątyni. W kościele stoi duża świeca roratnia i palą się świece w wieńcu adwentowym, od pierwszej niedzieli jedna, od drugiej niedzieli dwie i wszystkie cztery w czwartym tygodniu oczekiwania na przyjście Jezusa.
Adwentowe symbole pomagają nam wyczekiwać
Znane są też różne kalendarze adwentowe, szczególnie popularny jest w kształcie pudełka czekoladek.. Dzieci codziennie otrzymują tylko jedną, niedużą tabliczkę czekolady, otwierającą obrazek z narodzinami Jezusa lub fragmenty czytań biblijnych. Ostatnia czekoladka odkrywa całe wydarzenie i powinna być zjedzona w Wigilię. Dla łasuchów które w czasie zwykłym zjadały po kilka czekoladek jest to duże ograniczenie. Liczniejsze jednak są kalendarze bez czekoladek.
Innym zwyczajem adwentowym jest umieszczenie w domu lub świątyni Drzewka Adwentowego, na którego gałązkach dzieci zawieszają serduszka w których opisały swoje dobre uczynki. Takie kolorowe drzewko wygląda bardzo ładnie. W niektórych domach nie stawia się drzewka, a zbiera siano dobrych uczynków do żłobka. Dużo dobrych uczynków, z których każdy był na przykład kulką miękkiej waty lub słomką, to naprawdę miękkie posłanie dla małego Jezusa. Innym rodzajem adwentowego drzewka jest „różdżka Jessego”, gdzie umieszcza się symbole mówiące o przodkach Jezusa. Na przykład Noego symbolizuje Arka, Mojżesza tablice przykazań, króla Dawida korona. Takie drzewko pozwala przypomnieć sobie historię biblijną. Przypomnieniu służy również wspólne czytanie fragmentów Pisma Świętego. Adwentowe oczekiwanie kończy się w Wigilię, która jest już misterium Bożego Narodzenia.
HL Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 4646
