Zapytaliśmy mieszkańców Elbląga o ich osobiste doświadczenia, własną definicję integracji i przemyślenia na temat tego, jak na co dzień przebiega ten proces.
Joanna Nazarewicz, emerytka
Nawet nie zdaję sobie sprawy z tego, jaka jest integracja osób niepełnosprawnych. Nie wiem, bo nigdy się nad tym nie zastanawiałam, nie mam w swoim otoczeniu osób z niepełnosprawnością. Byłam ostatnio w szpitalu, poznałam bardzo chorego pana, który nie mógł chodzić i trzy lata nie wychodził ze swojego mieszkania na czwartym piętrze. Wydaje mi się, że jest za dużo barier architektonicznych. Może warto popracować nad tym i żeby w ogóle móc lepiej się poznać?
Jacek Gus, elektromonter
Integracja zależy od różnych rzeczy, też od rodzaju niepełnosprawności, od schorzenia. Potrzebne są spotkania. Ja mam umiarkowany stopień niepełnosprawności, jestem osobą kontaktową, świetnie sobie radzę. Samorządy i rząd mogłyby bardziej działać w kierunku nagłaśniania problemów osób niepełnosprawnych.
Monika Makutonowicz, nauczycielka języka angielskiego
To zależy od instytucji, bo np. są przedszkola albo szkoły, które mają oddziały tak, że są dzieci pełnosprawne z niepełnosprawnymi. Czasem są organizowane jakieś obozy, wtedy te osoby też się integrują razem. No i ja widzę, że są tylko same korzyści z takich sytuacji. Mój syn chodził do takiego przedszkola integracyjnego i były zintegrowane dzieci w każdym wieku i zdrowe z chorymi. Ja uważam, że to jest obopólna korzyść, dla obu stron.
Mirosława Kaźmierczak, pedagog specjalny
Ja akurat pracuje w szkole specjalnej, także jestem jak najbardziej za integracją. To są bardzo cenne inicjatywy, żeby ci ludzie niepełnosprawni po prostu mogli wyjść na zewnątrz i być z tymi pełnosprawnymi. Myślę, że nie ma tak naprawdę barier, po prostu pewnych ludzi jeszcze trzeba uświadomić i pokazać, że niepełnosprawność nie jest czymś strasznym, po prostu trzeba żyć i pomagać tym ludziom i wspierać. Dzięki temu my będziemy też bogatsi.
