Wyluzuj przed komputerem. Niech Twój nadgarstek nie cierpi

Wyluzuj przed komputerem. Niech Twój nadgarstek nie cierpi
Fot. Adminstrator

Praca przy monitorze jest niby łatwa, czysta i nie męcząca. Tylko dlaczego bolą nas ramiona, nadgarstki, dłonie, uda i krzyż? Najczęściej dopada nas tzw. zespół kanału nadgarstka, spowodowany długotrwałym i nieprawidłowym położeniem dłoni na klawiaturze i komputerowej myszce.

Miliony pracowników biur i zakładów pracy na całym świecie, w tym także w Polsce, cierpią na którąś z form zespołu cieśni nadgarstka. Najczęściej są to osoby pracujące przy komputerze, grające na niektórych instrumentach muzycznych lub wykonujące prace, polegające na powtarzaniu stale tych samych ruchów rąk.

Zespół kanału nadgarstka występuje znacznie częściej u kobiet niż u mężczyzn i pojawia się między 40. a 60. rokiem życia. Nasuwa to podejrzenie, że istotną rolę w rozwoju tego schorzenia odgrywa zachwianie równowagi hormonalnej w organizmie.

Jak się objawia?
Zespół kanału nadgarstka objawia się bólem kciuka, odczuwanym w nadgarstku dłoni lub przedramieniu. Powoduje go stały ucisk na nerw pośrodkowy, przechodzący przez kanał nadgarstka. Najczęstszą przyczyną tych dolegliwości jest nadwerężenie mięśni i ścięgien palców, ręki oraz ramienia i barku.

Objawy te mogą przebiegać łagodnie, odczuwane jako mrowienie i kłucie w rękach lub bardzo poważnie jako stale dręczący ból ręki, połączony z jej drętwieniem, oraz piekący i pulsujący ból całego ramienia. Może to doprowadzić nawet do długotrwałej niezdolności wykonywania jakichkolwiek ruchów.

Największe ryzyko rozwoju tego schorzenia dotyczy programistów, pisarzy i edytorów oraz informatyków pracujących przy klawiaturze komputera. Grupą zwiększonego ryzyka ZKN są też kobiety, zwłaszcza w okresie ciąży, menopauzy, przyjmujące doustne leki antykoncepcyjne, a także osoby cierpiące na artretyzm i cukrzycę oraz chorzy poddawani częstym dializom.

Prosta diagnoza

Do rozpoznania zespołu cieśni nadgarstka ortopeda nie potrzebuje specjalistycznej aparatury. Może razem z pacjentem wykonać jeden z prostych testów, np. Tinela, który polega na delikatnym opukiwaniu nadgarstka. Podrażniony w ten sposób nerw pośrodkowy powoduje drętwienie palców ręki. Równie łatwo przeprowadzić test Phalena. Należy złączyć dłonie grzbietami, palce mają być zwrócone do klatki piersiowej, a nadgarstki maksymalnie zgięte. Jeżeli po minucie odczujemy drętwienie, mrowienie lub ból – prawdopodobnie są one spowodowane uciskiem na nerw.

Można jeszcze wykorzystać aparat do mierzenia ciśnienia. Na nadgarstek zakładamy mankiet. Pompujemy go do 50 mm Hg i utrzymujemy to ciśnienie przez minutę. Ból lub drętwienie potwierdzą chorobę.
Gdyby specjalista miał wątpliwości, może zlecić EMG – elektromiografię, czyli badanie szybkości przewodzenia nerwu pośrodkowego. EMG pozwala precyzyjnie odróżnić zespół cieśni nadgarstka od innych chorób, które dają podobne objawy, np. polineuropatii.

Jak zapobiegać?
• W przypadku osób pracujących przy komputerze należy zwrócić uwagę, aby krzesło było lekko pochylone do przodu, co zapewni właściwą pozycję kolan, przy wyprostowanych lub lekko pochylonych do przodu plecach. Ekran komputera powinien być umieszczony nieco poniżej poziomu oczu, a palce muszą mieć możliwość delikatnego zginania i wyprostowywania, bez skręcania nadgarstka. Najlepiej, gdy klawiatura jest płaska, co zapewnia jego właściwe ustawienie. Obie stopy powinny być oparte o podłogę. Co 15 minut należy wstawać, aby się przeciągnąć lub przejść.
• W przywróceniu prawidłowego krążenia w barkach może pomóc masaż lub odpowiedni zestaw ćwiczeń rozciągających, które nie tylko poprawiają postawę, wzmacniają także mięśnie, co może chronić przed rozwojem zespołu kanału nadgarstka.
• Badania wykazały, że dolegliwości z nim związane może złagodzić przyjmowanie witaminy B6, podawanej łącznie z witaminą B2, a także wyciągu z kory wierzby białej, od dawna stosowanej jako naturalny środek przeciwzapalny i przeciwbólowy.

Zrób sobie przerwę na kilka minut ćwiczeń
Rozciąganie mięśni klatki piersiowej i obręczy barkowej odblokuje nerwy biegnące do dłoni.
• Stań w wygodnej pozycji w kącie pokoju, twarzą do ściany, w odległości ok. 50 cm od rogu pokoju.
• Stopy rozstaw na szerokość ramion, kolana rozluźnij.
• Wyprostowanymi dłońmi oprzyj się na wysokości barków o obie ściany i lekko je uciskaj dłońmi.
• Powoli pochyl się w stronę kąta, zatrzymując się, kiedy poczujesz opór. W tej pozycji wytrzymaj 30 sekund. Powtórz 3 razy.
Rozciąganie palców uwolni je od napięć spowodowanych powtarzającymi się ruchami.
• Unieś ręce na wysokość oczu – dłonie grzbietem do twarzy, palce szeroko rozstawione – rozciągaj je jak najmocniej.
• Po kolei szybko zginaj palce, zaczynając od najmniejszego. Zaciśnij je w pięść. Kciuk na zewnątrz pięści powinien obejmować palec wskazujący.
• Zaciskając mocno pięści, zegnij ręce w nadgarstkach (łokcie są nieruchome) i przekręć je tak, aby pięści znalazły się naprzeciwko siebie. Możesz je zderzyć kostkami u nasady palców. Powtórz 8 razy.
Wzruszanie ramionami zlikwiduje napięcia ramion, szyi oraz rozluźni górną część ciała.
• Zrób głęboki wdech i unieś ramiona jak najwyżej.
• Trzymaj je uniesione i napięte, wstrzymując oddech i licząc w myślach do pięciu.
• Szybko wyrzuć z siebie całe powietrze, opuszczając energicznie ramiona. Powtórz 4 razy.

Od leków do operacji
Jeżeli choroba nie rozwinęła się zbytnio, mogą wystarczyć niesteroidowe leki przeciwzapalne. Pomocna jest również fizykoterapia, np. ultradźwięki, laser, krioterapia czy jonoforeza. Czasami konieczne jest unieruchomienie chorej ręki na kilka dni. Niestety, większość osób zgłasza się do lekarza, gdy choroba znacznie się rozwinęła, a dolegliwości utrudniają pracę i normalne funkcjonowanie. Wtedy konieczna jest operacja. Zabieg nie należy do trudnych i kończy się pełnym sukcesem. Polega na przecięciu więzadła poprzecznego nadgarstka. Trzeba tu dodać, że operacja jest najpełniejszym i najbardziej skutecznym sposobem leczenia zespołu cieśni nadgarstka. Może być przeprowadzona w znieczuleniu miejscowym w ramach tzw. chirurgii jednego dnia.

Pacjent zgłasza się w umówionym terminie na zabieg, a po nim wraca do domu. W szpitalach, które dysponują odpowiednią aparaturą, operuje się za pomocą endoskopu. Dzięki temu blizna pooperacyjna jest mniejsza niż przy innych metodach. Następnie zakłada się opatrunek elastyczny lub unieruchamia rękę w specjalnej łódeczce gipsowej bądź aparacie stabilizującym na 7–10 dni. Niemal bezpośrednio po zabiegu należy gimnastykować palce, delikatnie nimi ruszając, by zmniejszyć obrzęk i ograniczyć możliwość powikłań po operacji.

Jeżeli zastosujemy się do wszystkich zaleceń lekarza i nie za wcześnie powrócimy do pracy (przerwa np. pisaniu na komputerze powinna wynosić co najmniej półtora miesiąca), raz na zawsze zapomnimy o nocnych bólach nadgarstka. Jeśli zaczniemy go wysilać szybciej, choroba powróci, a kolejny zabieg nie da już tak dobrego rezultatu. Można się także spodziewać trwałych zmian w przewodzeniu nerwu pośrodkowego. Nadgarstek pozostanie mniej sprawny, a palce podatne na drętwienie i mrowienie.

www.poradnikzdrowie.pl
www.medigo.pl
Fot: www.veracomp.p

  Oprac. AŚ Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 5695

Print Friendly, PDF & Email