Daje możliwość rozwoju siły, wytrzymałości, większej aktywności w życiu a także jest swoistą rehabilitacją człowieka niepełnosprawnego. Rugby na wózkach ten sport wzmacnia niepełnosprawnych, sprawia że stają się silniejsi, zarówno psychicznie jak i fizycznie – sprawia, że osoby niepełnosprawne wychodzą z domu, otwierają się na ludzi, zaczynają na nowo żyć, przekonując się, że dysfunkcja ruchowa i poruszanie się na wózku, nie skazuje nikogo na siedzenie w domu z dala od własnych marzeń i możliwości.
Rugby na wózkach – trochę historii
Rugby na Wózkach powstało w latach siedemdziesiątych w Kanadzie i początkowo zwane było ”Murderball”, czyli zabójczą piłką. W latach osiemdziesiątych zmieniono nazwę na ”Quad Rugby”, jednak z uwagi na to, że oprócz tetraplegików w rugby mogą grać również osoby z dystrofią mięśniową, porażeniem mózgowym i polio, ostatecznie na świecie przyjęła się nazwa ”Wheelchair Rugby”, czyli po prostu ”Rugby na Wózkach”.
Do Polski Rugby na Wózkach dotarło, ze Szwecji za pośrednictwem Fundacji Aktywnej Rehabilitacji. Pierwsze tygodniowe szkolenie odbyło się w kwietniu 1997 roku w Ośrodku przygotowań Olimpijskich w Spale. Celem szkolenia była demonstracja zasad gry i wstępna ocena potencjału przyszłych zawodników. W czerwcu tego roku polscy zawodnicy, pod nazwą Rolland Poland wraz z trenerem (Rafał Skrzypczyk) wzięli udział w międzynarodowym turnieju z udziałem 9 zespołów z Szwecji, Danii, Norwegii i Polski. Polacy pokonali wówczas drużynę szwedzką, która miała 4-letnie doświadczenie oraz drużynę duńską, co umożliwiło im zajęcie 7 miejsca .
Pierwszy gwizdek – mecz czas zacząć
Rugby na wózkach zawiera w sobie elementy koszykówki na wózkach (boisko, klasyfikacja), hokeja na lodzie (system kar) oraz futbolu amerykańskiego (system zdobywania punktów).
W czasie gry rywalizują dwie drużyny rugbistów na wózkach. Drużyna składa się z czterech graczy. Gracze klasyfikowani są według swoich możliwości – jest to klasyfikacja zarówno medyczna, jak i funkcjonalna. Podczas klasyfikacji zawodnik otrzymuje od 0,5 punktu do 3,5 w zależności od ogólnej sprawności fizycznej oraz siły mięśni. Drużyna wychodząca na boisko musi wystawić zawodników z łączną sumą punktów nie przekraczającą 8.
Drużyna może grać z jednym zawodnikiem 3,5 punktowym jako głównym rozgrywającym, 2,5 punktowym pomagającym podawać piłkę i zdobywać punkty oraz 1,5 i 0,5 punktowym blokującym i przytrzymującym zawodników, którzy usiłują bronić.
Mecz rozgrywany jest na pełnowymiarowym boisku do koszykówki. Do gry używa się piłki siatkowej. Nie można jednak jej trzymać przez dłuższy czas, niż dziesięć sekund (aby móc utrzymać ją jednak w posiadaniu drużyny, trzeba albo odbijać, albo podawać innym zawodnikom.
Mecz podzielony jest na cztery kwarty oddzielone przerwami. Celem gry jest zdobycie punktu poprzez przeniesienie piłki przez linię bramkową drużyny przeciwnej. Aby zdobyć punkt zawodnik posiadający piłkę musi przejechać przynajmniej dwoma ze swoich czterech kół przez linię bramkową.
Dozwolone jest blokowanie za pomocą wózka drogi przez członków drużyny przeciwnej, co bywa właśnie głównym powodem kraks przez co wózki zabezpieczone są osłonami na szprychy oraz wszelkiego rodzaju zderzakami. Zabroniony jest kontakt zawodników (dotknięcie przeciwnika) zauważony przez sędziego odgwizdywany jest faul. Wygrywa drużyna, która uzyska ogółem więcej punktów. RS Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 5702
