Jadwiga Łada jest autorką powieści ”Córeczka”, nagrodzonej w Konkursie Literackim Fundacji Elbląg w kategorii Rękopis Roku 2003. Nagrodą jest wydanie rękopisu w formie książkowej. Zanim to nastąpi proponujemy posmakowanie tej prozy w ”Razem z Tobą”, oczywiście w miarę możliwości…
O pisaniu, książce i planach z Jadwigą Ładą
rozmawia Elżbieta Szczesiul-Cieślak
O czym jest Pani powieść?
Krótko mówiąc, jest o toksycznej miłości matki do córki – jedynaczki, której kobieta nie pozwala dorosnąć, usamodzielnić się i odejść, zgodnie z naturalną koleją rzeczy. Ta sytuacja prowadzi do tragicznych skutków.
Skąd taki temat?
Przez wiele lat pracowałam w szpitalu – widziałam podobne matki i córki. Nie jestem lekarzem ani pielęgniarką, byłam tylko salową. W pracy uchodziłam za taką szarą myszką, bo do pracy a nie przychodziłam gadać, tylko sprzątać. Ale potrafiłam słuchać i patrzeć. Nawet z pozycji korytarza świat jest ciekawy. I… czasem ktoś przystanie, żeby porozmawiać… Najwięcej dała mi praca na bloku operacyjnym w Szpitalu na Żeromskiego. To co się tam działo było dla mnie bardzo interesujące.
Ale już Pani nie pracuje?
Nie. Jednak kiedy po 28 latach pracy wysłano mnie na zielona trawkę, pomyślałam, że zacznę robić to co lubię i potrafię – pisać. Tylko, jest jeden szkopół – dotąd nie zarobiłam na tym pieniędzy …
Jak na Pani sukces zareagowała rodzina, znajomi?
Rodzina jest najbardziej krytyczna; matka, według synów, najlepsza jest przy kuchni.
Jestem zaskoczona zainteresowaniem obcych ludzi. Dzwonią nawet do mnie do domu, pytają kiedy książka się ukaże. Oczywiście jest też zainteresowanie w szpitalu – co też salowa mogła napisać.
Czy próbowała Pani sprzedać gdzieś swoje prace?
O tak. Wysłałam do kilku wydawnictw maszynopisy – ”Powrotów” przygotowanych na konkurs ubiegłoroczny oraz ”Córeczki”. Najczęściej było tak, że najpierw cierpliwie czekałam na odpowiedź – nawet po kilka miesięcy – na próżno. Wreszcie dzwonię, żeby się czegoś dowiedzieć, ale nikt nic nie wie, nikt tego nie czytał, zaczyna się szukanie. Obiecywano, że poszukają i przeczytają. Za kolejnym telefonem ktoś odpowiadał, że właśnie szukają lub czytają. Wreszcie, że redakcja lub wydawnictwo nie jest zainteresowane – z różnych powodów. Prawie zawsze spotykałam się ze zdziwieniem, że osoba bez wykształcenia może tak pisać.
Ale wreszcie Pani wiara w siebie została nagrodzona …
Nareszcie coś drgnęło. Najpierw dostałam długi list z Wydawnictwa Pruszyński i Ska. Co prawda nie przyjęto mojej pracy, ale otrzymałam bardzo cenne wskazówki, jak ją poprawić. Uznali, że po poprawkach, to będzie dobra rzecz.
A najbardziej się cieszę z kontaktu z ”Twoim Stylem”. Redaktor powiedziała, że jeśli napisze coś na poziomie ”Córeczki”, to mam szansę na wydanie. Będę pisała po 40 – 50 stron i wysyłała, wtedy dzięki wskazówkom jakie otrzymam, będę mogła poprawki wprowadzać na bieżąco.
Dodam jeszcze, że pani redaktor zaleciła mi czytanie dobrej klasycznej literatury, noblistów i przestrzegła przed ”Harlekinami”, żebym się nie zmanierowała i nie popsuła sobie stylu.
Jest więc Pani już jest blisko pełnego sukcesu.
Cieszę się z tego co już osiągnęłam, ale nie ukrywam, ze bardzo bym chciała ”wypłynąć na szersze wody” i zarobić jakieś pieniądze. Rzeczywistość jest taka, że nie mam nawet stolika, lampki, nie mam swojego konta, żeby w nim się schować i pisać. Jak będę miała pieniądze, to kupię sobie komputer i nikomu nie pozwolę go dotknąć.
Czy może Pani zdradzić o czym będzie ta nowa powieść?
O miłości, bo czyż nie jest to najwdzięczniejszy temat? Będzie o miłości dojrzałych kobiet. Mam nie tylko pomysł, wiem już nawet jakie będzie zakończenie. Nie robię planu, notatek. Mam je w głowie. Mam ogromną wyobraźnię, czasem aż męczącą. Mogę pisać, pisać, pisać. Liczę, że będę miała szczęście i powiedzie mi się w tej Warszawie.
Serdecznie tego Pani życzę i trzymam kciuki. Dziękuję za rozmowę. Elżbieta Szczesiul-Cieślak Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 22
