Nie ma ludzi nieprzydatnych, są natomiast ludzie o nieograniczonych możliwościach, którym należy stworzyć warunki dla ich dalszego rozwoju z pożytkiem dla nich samych i dla środowiska, w którym żyją. Roman Fiutko
W Polsce żyje około 7 tysięcy osób głuchoniewidomych. W rejestrach Towarzystwa Pomocy Głuchoniewidomym figuruje około 2 tysięcy osób, z tego większość to ludzie starsi, powyżej 60. roku życia. Chociaż jest ich w Polsce niewielu, to potrzeby rehabilitacyjne są ogromne.
Kim są osoby głuchoniewidome?
To osoby, które mają jednocześnie poważnie uszkodzony słuch i wzrok. Problemy, które ich dotykają są odmienne od trudności spowodowanych tylko samą głuchotą czy samą ślepotą. Mają duże trudności w poruszaniu się, komunikacji z innymi ludźmi czy wymianie informacji. Osoby głuchoniewidome nie są w stanie zrekompensować uszkodzenia słuchu wzrokiem, jak niesłyszący, ani wzroku słuchem, jak niewidomy. Ze względu na złożony charakter inwalidztwa, osoby te potrzebują specjalnej pomocy w wykonywaniu czynności dnia codziennego, w kształceniu się, podejmowaniu i wykonywaniu pracy czy kontaktach międzyludzkich.
Ze względu na stopień utraty słuchu i wzroku głuchoniewidomi są grupą bardzo zróżnicowaną. Są osoby całkowicie głuchoniewidome, czyli takie, które nic nie widzą i zupełnie nie słyszą. Ponadto są osoby głuche, które mają resztki wzroku, i niewidome, które mają resztki słuchu. Najwięcej jest takich, którzy trochę słyszą i widzą.
Przyczyny głuchoślepoty
Z uszkodzeniem zmysłów można się urodzić lub może ono dotknąć osobę w każdym wieku w wyniku chorób, w tym genetycznych, urazów lub starości. U dzieci najczęstszą przyczyną są choroby matki w okresie ciąży, np. różyczka. Zapalenie opon mózgowych w dzieciństwie także może prowadzić do głuchoślepoty.
Jak porozumiewać się z osobą głuchoniewidomą?
Zróżnicowanie osób głuchoniewidomych wyznacza programy i sposoby rehabilitacji, pozwala na wybór odpowiedniej metody porozumiewania się.
Język migowy
Posługują się nim osoby głuchoniewidome, które mają zachowane resztki wzroku i znają język migowy. Jeśli nie widzą, mogą alfabet języka migowego (tzw. jednoręczny alfabet palcowy), stosowany jedną ręką, odbierać drogą dotykową.
Alfabet Braille’a
Posługują się nim osoby, które nie widzą ale, mają zachowane resztki słuchu.
Alfabet punktowy do dłoni dla osób głuchoniewidomych
Wszystkie litery, cyfry oraz znaki niezbędne do przekazywania informacji są rozmieszczone w ściśle określonych miejscach lewej dłoni i stanowią tzw. punkty.
Używają go głównie osoby głuche tracące wzrok. Jak każda z metod porozumiewania się alfabet punktowy do dłoni ma swoje zalety i wady. Jest wolniejszy od języka migowego, ale za to jest znacznie prostszy, co sprawia, że łatwiej się go nauczyć. Z drugiej strony alfabet jest szybszą techniką od innych metod porozumiewania się, takich jak np. kreślenie liter drukowanych na dłoni.
Jeśli zaś chodzi o szybkość przekazywania informacji, alfabet punktowy do dłoni porównywalny jest z alfabetem palcowym głuchych, a po osiągnięciu biegłości w posługiwaniu się nim może być od niego szybszy. Dzięki możliwości zastosowania specjalnej rękawiczki wydaje się alfabetem bardziej uniwersalnym i szczególnie przydatnym w przypadku kontaktu osoby głuchoniewidomej z kimś, kto nie zna żadnego sposobu porozumiewania się z takimi ludźmi.
[url]http://www.plock.edu.pl/prv/logopeda/komunikacja/alf_punktowy/alf_punktowy.html[/url]
Alfabet Lorma
Ten alfabet został tworzony przez głuchoniewidomego (Hieronymusa Lorma w XIX wieku) i stanowi uniwersalną metodę komunikacji. Polega na kreśleniu linii lub stawianiu punktów na dłoni. Może to być jej wewnętrzna bądź zewnętrzna strona. Ręka może być prawa lub lewa.
[url]http://otwarteserca.pomocmaltanska.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=125&Itemid=23[/url]
Jak można pomóc głuchoniewidomym?
Głuchoniewidomi będą mogli uczyć się, zdobywać kwalifikacje zawodowe i pracować, gdy stworzy się im odpowiednie warunki i otoczy opieką. Wśród tej grupy są także osoby o dużym potencjale intelektualnym. Są studenci, ludzie z wyższym wykształceniem, specjaliści o wysokich kwalifikacjach zawodowych. Są osoby, które wykazują zdolności manualne – malują, tkają, rzeźbią. Mają jednak ogromne ograniczenia w realizacji swych marzeń, planów i zaspokajaniu potrzeb. Na każdym kroku – na ulicy, w pracy, w urzędzie natrafiają na bariery trudne do pokonania. Często są bezradni i zdani tylko na siebie. Potrzebują kompetentnej pomocy rehabilitacyjnej i życzliwości innych osób.
Ty też możesz pomóc przez:
podjecie współpracy z TPG jako wolontariusz;
przekazanie do TPG informacji o napotkanej osobie głuchoniewidomej;
rozpowszechnianie informacji o TPG i o pomocy jaką świadczy;
wsparcie finansowe stowarzyszenia poprzez przekazanie 1% swojego podatku.
Źródło: Bohdan Jacórzyński, Ja, głuchoniewidomy, www.plock.edu.pl, www.otwarteserca.pomocmaltanska.pl Aneta Puzdrowska Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 4628
