ERKON stawia na zatrudnienie wspomagane osób 45+. Ruszył międzynarodowy projekt pn. „Indywidualne ścieżki zatrudnienia”

ERKON stawia na zatrudnienie wspomagane osób 45+. Ruszył międzynarodowy projekt pn. „Indywidualne ścieżki zatrudnienia”
Fot. Adminstrator

17 lutego, Marszałek województwa warmińsko – mazurskiego Jacek Protas, w Centrum Spotkań Europejskich „Światowid”, otworzył konferencję inaugurującą projekt „Indywidualne ścieżki zatrudnienia” realizowany przez Elbląską Radę Konsultacyjną Osób Niepełnosprawnych we współpracy z fińskim stowarzyszeniem Kynnys ry Turun toimikunta. Główne założenia rozpoczynającego się pierwszego tak innowacyjnego międzynarodowego projektu to wypracowanie nowego modelu aktywizacji zawodowej osób bezrobotnych po 45 roku życia, w tym osób niepełnosprawnych, w oparciu o doświadczenia fińskie oraz indywidualne i kompleksowe podejście do potrzeb klienta.

W konferencji oprócz przedstawicieli fińskiego partnera, uczestniczyli przedstawiciele władz lokalnych, wojewódzkich i parlamentu oraz instytucji działających na rzecz zatrudnienia w mieście i regionie.  

– Projekt pn. „Indywidualne ścieżki zatrudnienia” Elbląskiej Rady Konsultacyjnej Osób Niepełnosprawnych uzyskał pozytywną ocenę merytoryczną i jako jedyny został przez nas przyjęty do realizacji – mówi Bożena Bączek, specjalista ds. programów z Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Olsztynie. Obecnie jest to jedyny w kraju tak innowacyjny projekt realizowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki.

– Innowacyjność tego projektu polega przede wszystkim na indywidualnym podejściu do klienta, w tym konkretnym przypadku do osób 45+ – wyjaśnia przedstawicielka WUP. Jest to podejście kompleksowe, gdzie osoba biorąca udział w projekcie otrzyma wsparcie, zarówno psychologiczne, jak i doradcze od kilku trenerów jednocześnie (doradca zawodowy, psycholog, trener pracy). – Wielkim atutem i jednocześnie innowacją takiego działania jest to, że jest ono przeniesieniem fińskich rozwiązań systemowych, dotąd nie stosowanych w Polsce, które w Finlandii są bardzo skuteczne w aktywizacji zawodowej bezrobotnych osób niepełnosprawnych – przekonuje Bożena Bączek.

Jest to pierwsze tego typu działanie na polskim gruncie i w naszym regionie – podkreślała to również podczas konferencji Eliza Popławska – Jodko, dyrektor Elbląskiej Rady Konsultacyjnej Osób Niepełnosprawnych. Nasz projekt jest nastawiony na wypracowanie nowego modelu aktywizacji zawodowej osób bezrobotnych po 45 roku życia, które mają największe trudności na rynku pracy. Żadna inna instytucja wcześniej w Polsce nie podjęła się zadania, by w kompleksowy sposób podejść do tak dokładnie skonkretyzowanej grupy docelowej – osób bezrobotnych w określonym wieku, niepełnosprawnych, o niskim wykształceniu, niedostosowanych kwalifikacjach do potrzeb rynku pracy, braku lub niedostatecznemu doświadczeniu zawodowemu, a także niskiej samoocenie, wycofaniu, roszczeniowej postawie wobec państwa. Na realizację założonych celów mamy dwa lata.

Elbląska Rada Konsultacyjna Osób Niepełnosprawnych ma więc duże szanse wypracowania nowego modelu aktywizacji i zatrudniania, skupiając się na grupie docelowej, aniżeli urzędy pracy, które ze względu na dużą liczbę klientów i ograniczone zasoby kadrowe, nie mogą sobie pozwolić na indywidualne podejście do każdej osoby bezrobotnej – mówiła Bożena Bączek z wojewódzkiego Urzędu Pracy w Olsztynie. Ma również większe szanse na to, by – Nowy instrument wsparcia, jaki by powstał, mógłby pomóc osobom bezrobotnym odbić się od bezrobocia, bierności i bezradności – przekonuje przedstawicielka Wojewódzkiego Urzędu Pracy. Jeżeli ta metoda wspomaganego zatrudnienia zostanie przystosowana do naszych warunków, to myślę, że mogłaby zostać jednym z rozwiązań systemowych stosowanych tak jak inne formy wsparcia osób bezrobotnych – dodaje. Wypracowany model będzie mógł funkcjonować jako rozwiązanie systemowe, jeżeli zostanie zaakceptowany przez publiczne służby zatrudnienia oraz władze samorządowe i przede wszystkim pracodawców, którym należy pokazywać korzyści z zatrudnienia pracowników po 45 roku życia, w tym także pracowników niepełnosprawnych.

Sytuacja osób po 45 roku życia na rynku pracy

Podczas konferencji szczegółowo przedstawiono sytuację osób po 45 roku życia na rynku pracy. Dane statystyczne przekazane przez Iwonę Radej, dyrektor Powiatowego Urzędu Pracy w Elblągu, nie napawają optymizmem. – Ponad 3 tysiące osób, z 12 tysięcy zarejestrowanych w elbląskim Urzędzie Pracy, to właśnie osoby po 45 roku życia.

– Wiele osób w tym wieku nawet nie stara się o pracę, uważając, że przede wszystkim są zbyt starzy, a także zbyt słabo wykształceni lub ich wykształcenie jest nieprzydatne, nie znają języków, nie potrafią obsługiwać komputera. Często jest tak, że taka osoba nie wykazuje chęci zmiany swojej sytuacji – wyjaśniała dyrektor elbląskiego Urzędu Pracy. Według danych PUP w Elblągu większość zarejestrowanych osób powyżej 45 roku życia, to osoby o wykształceniu niskim ( 41 %) i zawodowym (33,7%).

Zatrudnienie wspomagane – znaleźć pracę, wyszkolić, utrzymać pracę

O zatrudnieniu wspomaganym, jako skutecznej metodzie aktywizacji i utrzymaniu pracy przez osoby bezrobotne i niepełnosprawne mówiła Beata Wrzosek z Elbląskiej Rady Konsultacyjnej Osób Niepełnosprawnych. Organizacja z dobrym skutkiem stosuje tę metodę od ponad dwóch lat. Zatrudnienie wspomagane, z angielskiego job coaching, to nic innego, jak wprowadzenie osoby bezrobotnej, niepełnosprawnej na rynek pracy, przy dużym wsparciu ze strony trenera pracy. Zadaniem trenera jest pomóc zainteresowanej osobie w przystosowaniu się do wykonywania zadań i obowiązków zawodowych oraz adaptacji w miejscu pracy – tłumaczyła Beta Wrzosek. W początkowym okresie zatrudnienia, trener jest obecny przez cały czas pracy nowo zatrudnionej osoby, następnie zmniejsza się liczbę wspólnych godzin i dni pracy, w zależności od stopnia usamodzielnienia się pracownika, aż do całkowitego wycofania się trenera – wyjaśnia. Zaniechanie bezpośredniej pomocy takiego asystenta nie oznacza, że całkowicie przestaje on interesować się swoim podopiecznym. W dalszym ciągu służy pomocą zarówno pracownikowi, jak i jego pracodawcy.

To nowe podejście do osoby bezrobotnej, często nie doszkolonej, mało aktywnej – mówiła Beata Wrzosek.  Wcześniejszy schemat: przeszkolić – zatrudnić, nie zawsze się sprawdzał. Nauka pracy w pracy jest w większości przypadków skuteczniejsza i efektywniejsza – przekonywała prelegentka.

Asystent. Fińskie rozwiązania
Takie rozwiązania są stosowane właśnie w Finlandii, gdzie prawa osób niepełnosprawnych są szczególnie respektowane. Popularną formą aktywizacji zawodowej, jak i społecznej osób z niepełno sprawnościami, jest pomoc osobistego asystenta, którego zadaniem jest pomagać osobie niepełnosprawnej w wykonywaniu nie tylko codziennych obowiązków ale również w miejscu pracy bądź w szkole.

– W Finlandii, aby ubiegać się o pomoc osobistego asystenta, należy złożyć odpowiedni wniosek z wyszczególnieniem, jakiej pomocy się oczekuje i w jakim zakresie – tłumaczyła Carita Viljanen ze stowarzyszenia Kynnys ry Turun toimikunta. Pieniądze na zatrudnienie takiego asystenta daje miasto – wyjaśnia dalej. Warto tu dodać, że w Finlandii od września 2009, kiedy to weszła nowa ustawa dotycząca osób niepełnosprawnych, władze miejskie nie mogą odmówić pomocy osobie niepełnosprawnej, pozostawić bez asystenta – zaznacza Carita Viljanen. W myśl tej zasady, to właśnie niepełnosprawny jest pracodawcą, który sam ustala na jakich warunkach współpracuje z wybraną przez siebie osobą. Szkoli swojego asystenta, udziela mu konkretnych wskazówek, jaka pomoc jest potrzebna i jak można pomóc, a także dba o wszystkie formalności, typu ubezpieczenie, pensja itp. – Zatem każdy może zostać asystentem – mówi.

Zadaniem asystenta jest zapewnienie swojemu podopiecznemu odpowiednich warunków do samodzielnego życia. Asystent pomaga się uczyć, studiować, ale nie robi tego za niego. Pomaga w wykonywaniu czynności fizycznych, których ta osoba nie jest w stanie wykonać, także w przemieszczaniu się.
– Jest jednak kilka mankamentów takiego rozwiązania – mówi Carita Viljanen. Nie ma jednej instytucji, która by zrzeszała tych wszystkich asystentów, nie ma więc jeszcze takiej struktury, która by sprawowała nad tym zawodem pieczę, która by szkoliła takie osoby. Mamy jednak nadzieję, że z czasem to się zmieni.
  Agnieszka Światkowska Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 5016

Print Friendly, PDF & Email