Każdy człowiek w swoim życiu może zetknąć się z depresją. Może ona dotknąć naszego przyjaciela czy inną bliską Wam osobę. Dlatego warto wiedzieć jak się odnaleźć w takiej sytuacji, jak reagować, czego nie robić oraz w jaki sposób pomóc osobie chorej na depresję. Odpowiedzi udzielą specjaliści z Fundacji „Pokonać Cień”, powołanej do walki z depresją.
Nie rozpaczajcie. Podejrzenie, że bliska Wam osoba cierpi na depresję może być na początku informacją budzącą strach. Jednakże jest to w tej chwili jedynie podejrzenie i nawet jeśli słuszne to dzięki Wam osoba ta może uzyskać teraz właściwą pomoc i wsparcie. Dowiedzenie się o chorobie jest czymś co nas paraliżuje. Ale potem powinniśmy sobie uświadomić, że wiedza jest czymś dobrym. Zauważenie choroby, odpowiednie zareagowanie i nie bagatelizowanie objawów, które widzicie to jest sukces. Dzięki naszej reakcji depresja może zostać odkryta i mogą zostać podjęte odpowiednie kroki, żeby pomóc osobie, którą dotknęła. Podejrzewając depresję u bliskiej osoby zaczynamy inaczej postrzegać jej zachowania, tłumacząc chorobą, co też nie przyjdzie nam na początku łatwo. Wciąż będzie w nas wewnętrzny bunt. Dowiedzenie się o chorobie nie oznacza jeszcze jej akceptacji. Wolelibyśmy żeby rzeczywistość była inna. Jednakże teraz już wiemy, że bliska nam osoba nie jest leniwa, tylko chora. Niewątpliwie w naszych oczach ma mnóstwo powodów do szczęścia, a jednak nie jest też nieszczęśliwa, tylko chora.
Pierwszą naszą reakcją na smutek drugiego człowieka jest próba pocieszenia. Jest to nasza naturalna reakcja, pochodząca z pragnienia niesienia pomocy. Jednakże kiedy mamy do czynienia z osobą w depresji nie jest to już tak oczywiste. Słowa: „nie martw się! To nic takiego!” „Dasz radę!” „Daj spokój, niektórzy mają gorzej” będą się wydawać banalne i spotkają się z negatywną reakcją. Nie dość, że nie osiągniemy celu to prawdopodobnie stracimy ‘dostęp’ do tej osoby. Bo ona wie, że nie da rady. To ona ma w tym momencie najgorzej. A my nic nie wiemy. Po naszych słowach jest przekonana, że jej nie rozumiemy i w żaden sposób jej nie pomożemy. Może to nam wykrzyczeć, a może odejść w milczeniu. Zacznijmy więc od początku.
Najważniejszą rzeczą jaką musimy zrobić to dać każdemu prawo do cierpienia niezależnie od powodu i pełną akceptację. Każde z nas doświadczyło smutku i rozpaczy od dziecka przez każdy kolejny okres w naszym życiu. Cierpienie czy smutek były zawsze takie same, zmieniały się jedynie powody. Powodem mogła być zepsuta zabawka, rozbite kolano, niezdanie egzaminu, niedostanie się na studia czy strata bliskiej osoby. Dlatego też stojąc naprzeciw osoby z depresją zobaczymy w jej oczach ogromne cierpienie, nad którym powinniśmy się pochylić. Niezależnie od powodu, w tej chwili ta osoba cierpi. Podejście do niej i powiedzenie „musi być Ci bardzo ciężko” będzie miało zupełnie inny wydźwięk niż „nie martw się”. Odbierzemy jej możliwość zaprzeczania, wycofania i twierdzenia, że jej nie rozumiemy. Bo właśnie daliśmy poczucie akceptacji jej uczuć. Zauważyliśmy jej ból i zaakceptowaliśmy go nie umniejszając jego powodom, które dla tej osoby są niezwykle ważne. Możliwe, że dzięki temu uzyskaliśmy pierwsze zaufanie tej osoby, które umożliwi nam udzielenie jej dalszej pomocy.
Rozmawiajmy, ale nie starajmy się być specjalistą. Nawet dyplomowany psycholog nie może być specjalistą dla swoich bliskich, gdyż nie jest obiektywny, bo emocje nierzadko biorą górę. Dlatego też nie wymagajmy zbyt wiele od siebie, bo czasem zamiast pomóc można zrobić krzywdę. Rozmowa pozwoli nam dowiedzieć się, co się dzieje. Dzięki temu możemy dowiedzieć się o myślach samobójczych i ocenić sytuację. Warto żebyśmy spróbowali namówić taką osobę do zasięgnięcia porady specjalisty. W naszym społeczeństwie instytucja psychologa jest wciąż dla niektórych stygmatyzująca więc przyda się tutaj nasza akceptacja i poparcie. W końcu jeśli mamy anginę to idziemy do lekarza, więc jeśli trudno nam poradzić sobie z własnymi emocjami warto pójść do psychologa. Pamiętajcie też, że samo namówienie na udanie się do specjalisty czy nawet danie wizytówki nie gwarantuje nam że ta osoba skorzysta z pomocy. Depresja uniemożliwia czasami wstanie z łóżka, a co dopiero pójście do psychologa. Namówmy więc ją, ustalmy możliwe terminy, zadzwońmy i umówmy! Pójdźmy o krok dalej, udajmy się z tą osobą na wizytę jako wsparcie i poczekajmy na nią aż wyjdzie. Bądźmy w tak trudnej decyzji jej oparciem. Niekiedy jednak możemy napotkać bardzo duży opór i niechęć. Nawet jeśli uda się nam namówić osobę z depresją na pierwszą wizytę, może ona wciąż nie chcieć pomocy. Najważniejsze żeby jej nie zmuszać. Nie możemy zmusić takiej osoby do przyjęcia pomocy czy do chodzenia do psychologa, bo terapia bez chęci jej przyjęcia i współpracy nie odniesie żadnych efektów. Mimo to próbujmy. Jeśli nie uda się od razu to może uda się za jakiś czas.
Na początku największą pomocą dla osoby z depresją jest poczucie, że nie jest sama. W związku z tym, nawet jeśli nie będzie chciała z nami rozmawiać to sama świadomość, że jesteśmy tutaj dla niej jest zapewnieniem jej poczucia bezpieczeń–stwa i wsparcia. Poniżej podajemy Wam kilka numerów telefonów zaufania, z których możecie skorzystać. Poszukując dobrego psychologa warto zasugerować się opiniami innych osób. Jeśli Wasze środki finansowe są ograniczone możecie również udać się do psychologa w ramach NFZ. Albo do zwykłej poradni albo do przyszpitalnej. Czas oczekiwania oczywiście będzie dłuższy, ale w między czasie możecie skorzystać też z prywatnej porady. Choć terapia jest skuteczniejsza przy większej częstotliwości spotkań to lepiej pójść nawet raz na miesiąc niż w ogóle.
22 654 4041 – Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji ITAKA (pon 17–20)
9288 – Młodzieżowy Telefon Zaufania (pon.–sob. 10–22)
116 123 – Kryzysowy Telefon Zaufania (codziennie 14:00 – 22:00)
22 594 91 00 – Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji (śr. i czw. 17:00–19:00)
źródło: Fundacja „Pokonać Cień”
Oprac. AG Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 13780
