W krajach Europy Zachodniej zawód asystenta osoby niepełnosprawnej istnieje od wielu lat. W Polsce do rejestru wprowadzono go dopiero w 2001 roku. Możliwość zatrudnienia takiej osoby, daje niepełnosprawnym szansę na powrót do normalnego życia.
W Unii Europejskiej od szeregu lat promowana jest tzw. koncepcja niezależnego życia (independent living). Polega ona na udzielaniu osobom niepełnosprawnym pomocy w odzyskaniu kontroli nad własnym ciałem i stylem własnego życia. Wsparcie może być udzielone w jej miejscu zamieszkania, wedle zasady, że problem opieki nad ON leży po stronie państwa, a nie po stronie niepełnosprawnych. Także u nas rośnie zapotrzebowanie na asystentów osób niepełnosprawnych, o czym świadczy mnogość programów kształcenie asystentów ON oraz zainteresowanie ze strony środowisk osób niepełnosprawnych.
W większości państw UE osoby niepełnosprawne same zatrudniają swojego asystenta osobistego. W Szwecji za korzystanie z usługi asystenta budżet gminy płaci do 20 godz. tygodniowo. Jeśli asysta przekracza 20 godz., wówczas koszty są pokrywane z ubezpieczenia społecznego osoby niepełnosprawnej. W Wielkiej Brytanii niepełnosprawni otrzymują na ten cel środki ze specjalnego funduszu. Zakres usług asystenta ustalają lokalne władze, opierając się na interpretacji stosownych ustaw.
Na takiej podstawie ocenia się sytuację na danym terenie i określa, ile osób może potrzebować tego rodzaju wsparcia. Odkąd zapotrzebowanie na pomoc asystenta przewyższyło możliwości organizacyjne, rodzaj pomocy oferowanej niepełnosprawnym podlega kryteriom ustalanym lokalnie w ośrodkach pomocy społecznej. Ośrodek pomocy ocenia też, w jakim stopniu potrzebujący jest w stanie pokrywać koszty opieki, gdyż może on skorzystać z dodatkowych funduszy. Lokalne władze ośrodków pomocy społecznej korzystają często z pomocy asystentów z prywatnych, komercyjnych agencji. W Belgii specjalna komisja, zajmująca się niepełnosprawnymi, ustala wysokość pomocy pieniężnej dla danej osoby.
Najczęściej asystent pomaga wykonywać codzienne czynności tj.: prowadzenie gospodarstwa domowego, dba o higienę osobistą podopiecznego, towarzyszy w podróży, pomaga w pracy i nauce.
W Polsce, zawód asystenta ON, został wpisany do klasyfikacji zawodów w 2001 roku przez ówczesną pełnomocnik rządu ds. osób niepełnosprawnych, minister Joannę Staręgę-Piasek.
W styczniu br., w Szczecinie, zakończyła się realizacja projektu „Asystent Osoby Niepełnosprawnej”, mającego na celu przysposobienie do zawodu grupy 50 osób, mających status absolwenta. W projekcie tym uwzględnione zostały dwa rodzaje niepełnosprawności: autyzm i dziecięce porażenie mózgowe. Przeprowadzono szkolenie teoretyczne składające się z części ogólnej (podstawowe zagadnienia psychologiczne, prawne itp.) oraz z części specjalistycznej, dotyczącej dwóch wcześniej wspomnianych rodzajów niepełnosprawności. Absolwenci kursu odbyli praktyki zawodowe w ośrodkach rehabilitacyjnych, po czym podjęli staż zawodowy w roli asystentów ON.
Według realizatorów projektu – Fundacji Pomocy Młodzieży i Dzieciom Niepełnosprawnym „Hej, Koniku” oraz Urzędu Pracy m.st. Warszawy – z usług asystenta skorzysta 150 osób niepełnosprawnych. Przez cały okres praktyk i stażu zawodowego nad pracą asystentów czuwać będzie zespół wykwalifikowanych psychologów. Po zakończeniu programu istnieje możliwość dalszego zatrudnienia. To nie jedyny taki przykład – również we Wrocławiu Urząd Miasta finansuje asystentów.
Sukces szczecińskiego programu powinien zachęcić do tego typu działalności również inne organizacje i stowarzyszenia. Asystenci mają pomóc odnaleźć się niepełnosprawnym we współczesnym świecie, który wciąż niesie ze sobą wiele barier. Zbyt wiele. TF Wersja archiwalna wpisu dostępna pod adresem: http://razemztoba.pl/beta/index.php?NS=srodek_new_&nrartyk= 472
